حضرت عبدالبهاء خطاب به می مکسول فرمودند:
“بخشایش اعظم و برکات آسمانی بر مردمان سرزمین شما نازل خواهد شد اما به شرط آنکه قلوب، برافروختۀ آتش عشق گردد و زندگی با مهربانی و عطوفت و اتحاد همراه شود، آنچنان که همانند یک روح در چند کالبد جلوه نماید. اگر چنین شرطی محقّق نگردد برکات الهی بدین کیفیت شامل نخواهد شد.
هرگز از یاد مبرید : به دیدۀ کمال بر یکدیگر نظر کنید. مرا به خاطر آورید و همانند من باشید. در هنگام خواب و بیداری، در وقت صرف غذا، زمانی که احساس ناراحتی دارید، سالمتید یا بیمار، آنگاه که در کنار دوستان هستید و یا دشمنان، آن زمان که باران تأیید و تحسین یا انتقاد و تقصیر بر شما می بارد، هرگز به خود و زندگی خود نیندیشید، چرا که نباید هیچیک از این امور را مهم دانید. مرا در نظر آرید و همانند من باشید. همچون مردگان،چشم از خود و جهان پیرامونتان فرو بندید، آنگاه دوباره متولد خواهید شد و به ملکوت الهی داخل خواهید گشت. شمع را نظاره کنید چگونه نور می افشاند، زندگی خود را قطره قطره فرو می ریزد تا شعلۀ گرم و نورانی منتشر سازد.”
عشقی که درنگ را نشاید ص 42