در زمان مسلمانی در یزد بودم . روزی دو نفر از واعظین بالای منبر ذکر مصائب حضرت حسین را می‌کردند و من به ناله و زاری پرداختم و از عمق جان از برای زیارت روی دلجوی حسین ناله و شیون آغاز نمودم به قسمی که همه حاضرین را متأثّر و متألّم ساختم . روضه‌خوانی به پایان رسید و مجلس متفرّق شد . در کوچه یکی از آن دو واعظ مرا نزد خود خواند و از من پرسید :
زندان اوین سالن سه آموزشگاه بودیم، روزی که وزیر اطلاعات وقت آقای یونسی آمده بودند اوین برای بازدید حدود ظهر اعلام کردند زندانیان آماده باشند نماز جماعت به قیادت جناب وزیر برگزار می‌شود و همه زندانیان که بالغ بر سه‌هزار نفر می‌شدند در سالن اجتماعات باید جمع شوند و مامورین آمدند و ناظر حرکت زندانیان بودند
…اقامت جناب ابوالفضائل در آمریکا افزون از سه سال طول کشید. هرچند ممکن بود که آن جناب در آن اقلیم مستعد بیشتر بمانند و نتایج عظیم‌تر اخذ فرمایند، ولکن افسوس که وضع آب و هوا و غذای آنجا با حضرتش سازگار نبود. در اول برای ترتیب غذا و تهیه طعام ایرانی احمد سهراب از مصر عازم شد، معذلک چاره نشد و وضع مزاجی ایشان روز به روز بدتر شد.
رضوانیه خانم تعریف می کردند که وقتی دختر کوچکشان مریض بود حضرت عبدالبهاء تشریف آوردند و دو شاخه گل نسترن صورتی به دخترک کوچک عطا فرمودند و در حالی که رو به مادر طفل کرده بودند با لحن شیرنشان که همیشه آن قدر پر از محبت وعشق بود، فرموند:
جناب میرزا مهدی اخوان الصفا در زادگاه خود شهر یزد به شغل بافندگی مشغول بودند و مختصر سواد خواندن و نوشتن هم داشتند در هنگامیکه در این شهر بلوا شد و جمعی از احبا جام شهادت نوشیدند جناب اخوان الصفا از دست اعداء جان به سلامت بردند و عازم کوی محبوب شدند
