حضرت عبدالبهاء پس از آنکه مدّت شصت سال در نفی بلد و سرگونی و زندان چه در معیّت پدر بزرگوارشان حضرت بهاءالله و چه پس از صعود ایشان، بسر میبردند عاقبت با سقوط امپراطوری عثمانی، آزادی خود را باز یافتند و از آنجا که بهائیان اروپائی و آمریکائی به دفعات زیاد از ایشان تقاضای سفر به آن ممالک را نموده بودند
عاقبت در عین ضعف جسمانی ناشی از صدمات تبعید و زندانی و مسئولیت عظیمی که بعنوان مبیّن و مرکز عهد حضرت بهاءالله بر دوش ایشان بود، تقاضای آنان را پذیرفتند و از عکّا به رملهء اسکندریّه در مصر و از آنجا با کشتی به اروپا و امریکا مسافرت فرمودند و در مراجعت مجدّداً در اروپا توقّف فرمودند و بالاخره به عکّا و حیفا مراجعت نمودند. سفر ایشان سه سال بطول انجامید (1911 – 1913) و در تمام این اوقات از شهری به شهری سفر نمودند و با استقبال شدید بهائیان و غیر بهائیان روبرو گشتند. در دانشگاهها، کنیسه های کلیمیان، کلیساهای مسیحیان، مسجد مسلمانان و انجمن های خیریه و منازل دوستان به معرّفی دیانت بهائی پرداختند و اصول تعالیم بهائی، بخصوص تعالیم اجتماعی آنرا بیان فرمودند. این بیانات شفاهی (خطابه ها) که توسّط کاتبین برشتهء تحریر در آمد، بعداً تحت عنوان خطابات مبارکهء حضرت عبدالبهاء به طبع رسید و یکی از بهترین مجموعه هائی است که اصول باورها و نیز دستورالعمل های اجتماعی را که حضرت بهاءالله از جانب خداوند برای همهء اهل جهان نازل فرموده اند، به زبانی ساده و شرح و توضیحی کافی در اختیار میگذارد.
حضرت عبدالبهاء در کنیسه ها، کلیساها، مساجد و دانشگاهها صحبت فرمودند و برای دوستی و آشتی بین ادیان سعی بسیار نمودند. در کنائس کلیمیان، در بارهء حقّانیت حضرت مسیح و در کلیساهای مسیحیان در بارهء حقّانیت حضرت رسول صحبت مینمودند. در دانشگاهها درباره لزوم توافق علم و دین و در مجامع مادیّون اثبات الوهیّت و لزوم دین میفرمودند و اینها همه در زمانی بود که هیچیک از پیشوایان دینی کلیمی جرات بردن نام حضرت مسیح را در کنائس یهودیان و یا نام حضرت محمّد رسول الله را در کلیسای مسیحیان نداشتند. حضرت عبدالبهاء در این سفرها دقیقه ای آرام نداشتند و نه تنها به بیان اصول دیانت بهائی که همه مبنی بر وحدت عالم انسانی و صلح عمومی و تساوی حقوق زن و مرد و توافق علم و دین و لزوم تحرّی و جستجوی حقیقت بود میپرداختند بلکه در ایجاد تفاهم بین ادیان، ملل، نژادها و گروههای مختلف سعی وافر داشتند بطوریکه جرائد ایشان را پیغمبر صلح مینامیدند.
یافتند و از آنجا که بهائیان اروپائی و آمریکائی به دفعات زیاد از ایشان تقاضای سفر به آن ممالک را نموده بودند عاقبت در عین ضعف جسمانی ناشی از صدمات تبعید و زندانی و مسئولیت عظیمی که بعنوان مبیّن و مرکز عهد حضرت بهاءالله بر دوش ایشان بود، تقاضای آنان را پذیرفتند و از عکّا به رملهء اسکندریّه در مصر و از آنجا با کشتی به اروپا و امریکا مسافرت فرمودند و در مراجعت مجدّداً در اروپا توقّف فرمودند و بالاخره به عکّا و حیفا مراجعت نمودند. سفر ایشان سه سال بطول انجامید (1911 – 1913) و در تمام این اوقات از شهری به شهری سفر نمودند و با استقبال شدید بهائیان و غیر بهائیان روبرو گشتند. در دانشگاهها، کنیسه های کلیمیان، کلیساهای مسیحیان، مسجد مسلمانان و انجمن های خیریه و منازل دوستان به معرّفی دیانت بهائی پرداختند و اصول تعالیم بهائی، بخصوص تعالیم اجتماعی آنرا بیان فرمودند. این بیانات شفاهی (خطابه ها) که توسّط کاتبین برشتهء تحریر در آمد، بعداً تحت عنوان خطابات مبارکهء حضرت عبدالبهاء به طبع رسید و یکی از بهترین مجموعه هائی است که اصول باورها و نیز دستورالعمل های اجتماعی را که حضرت بهاءالله از جانب خداوند برای همهء اهل جهان نازل فرموده اند، به زبانی ساده و شرح و توضیحی کافی در اختیار میگذارد.
حضرت عبدالبهاء در کنیسه ها، کلیساها، مساجد و دانشگاهها صحبت فرمودند و برای دوستی و آشتی بین ادیان سعی بسیار نمودند. در کنائس کلیمیان، در بارهء حقّانیت حضرت مسیح و در کلیساهای مسیحیان در بارهء حقّانیت حضرت رسول صحبت مینمودند. در دانشگاهها درباره لزوم توافق علم و دین و در مجامع مادیّون اثبات الوهیّت و لزوم دین میفرمودند و اینها همه در زمانی بود که هیچیک از پیشوایان دینی کلیمی جرات بردن نام حضرت مسیح را در کنائس یهودیان و یا نام حضرت محمّد رسول الله را در کلیسای مسیحیان نداشتند. حضرت عبدالبهاء در این سفرها دقیقه ای آرام نداشتند و نه تنها به بیان اصول دیانت بهائی که همه مبنی بر وحدت عالم انسانی و صلح عمومی و تساوی حقوق زن و مرد و توافق علم و دین و لزوم تحرّی و جستجوی حقیقت بود میپرداختند بلکه در ایجاد تفاهم بین ادیان، ملل، نژادها و گروههای مختلف سعی وافر داشتند بطوریکه جرائد ایشان را پیغمبر صلح مینامیدند.
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01