قسمتی از رساله ی مدنیه حضرت عبدالبهاء
ای اهل ایران
تکاسل و تراخی تا کی؟ متبوع و مطاع کلّ آفاق بودید، حال چگونه از عزّ قبول بازمانده در زاویه خمول خزیده‌اید؟ منشأ معارف و مبدأ تمدّن جهانیان بودید، اکنون چگونه افسرده و مخمود و پژمرده گشته‌اید؟ سبب نورانیّت آفاق بوده‌اید، حال چگونه در ظلمات غفلت و کسالت بازمانده‌اید؟ چشم بصیرت را باز و احتیاجات حالیّه خود را ادراک نمائید. کمر همّت و غیرت بربندید و در تدارک وسایط معارف و مدنیّت بکوشید. آیا سزاوار است که طوایف و قبایل اجانب فضایل و معارف را از آثار اسلاف و اجداد شما اقتباس نمایند و شما که اولاد وارثید محروم بمانید؟
بیاناتی از حضرت عبدالبهاء
حضرت عبدالبهاء بیاناتی به عربی می فرمودند که مضمون آن این است:
قسمتی از خطابات حضرت عبدالبهاء
“در بدايت حياتش انسان در عالم رحم بود و در عالم رحم استعداد و لياقت و ترقّی باين عالم حاصل کرد و قوائی که در اين عالم لازم بود در آن عالم تحصيل نمود. چشم لازم داشت در اين عالم، در عالم رحم حاصل نمود. گوش لازم داشت در اين عالم، در عالم رحم پيدا کرد. جميع قوائی که در اين عالم لازم بود در عالم رحم تحصيل کرد. در عالم رحم مهيای اين عالم شد. و به اين عالم که آمد ديد که جميع قوای لازمه مهيا است؛ جميع اعضا و اجزائی که از برای اين عالم حيات لازم دارد در آن عالم حاصل نموده. پس در اين عالم نيز بايد تهيه و تدارک عالم بعد را ديد و آنچه در عالم ملکوت محتاج بايد تهيه و تدارک آن در اينجا بيند همچنانکه در عالم رحم قوائی که در اين عالم محتاج به آن است پيدا نمود همچنين لازم است که آنچه در عالم ملکوت لازم يعنی جميع قوای ملکوتی را در اين عالم تحصيل بکند.
سعادت
حضرت عبدالبهاء ميفرمايند:
“سعادت طعام ربّانی روح انسانی و شهد بهشتی ارواح بشری است که موهبت فناناپذیری و مرحمت بصیرت روحانی به انسان می‌بخشد.