دکتر اسماعیل قدیریان در سال ۱۳۰۶ در شهرستان سنگسر از توابع استان سمنان زاده شد. او پس از طیّ مدارج تحصیلی، موفق به أخذ درجه دکتری در رشته دامپزشکی از دانشگاه تهران (۱۳۳۳)، کارشناسی ارشد میکروب شناسی و ایمنی شناسی از انستیتو پاستور فرانسه (۱۳۴۲) و مدرک دکتری (PhD) از دانشکده علوم دانشگاه سوربن فرانسه (۱۳۴۷) شد.
دکتر قدیریان از سال ۱۳۳۵ در دانشکده بهداشت دانشگاه تهران به عنوان استادیار در انستيتو انگل شناسي و مالاريولوژي دانشگاه تهران به تدریس و فعالیت علمی و پژوهشی مشغول شد. او سال ۱۳۵۲ به درجه استادی نائل آمد و سال ۱۳۵۵ مدیریت گروه انگل شناسی و قارچ شناسی همین دانشگاه را به عهده گرفت.
او همچنین در همکاری با سازمان بهداشت جهانی (WHO) در برنامه ریشه کنی مالاریا در منطقه بالکان و سرزمین های یوگسلاوی سابق و مقدونیه فعالیت داشت و نیز مدت سه سال در گروه میکروب شناسی، ایمنی شناسی و انگل شناسی دانشکده پزشکی دانشگاه مک گیل (McGill) کانادا به پژوهش و خدمات علمی اشتغال داشت.
پس از وقوع انقلاب اسلامی در ایران ، به دلیل اینکه دکتر قدیریان مانند سایر اساتید بهایی، راضی نشد که باور خود به آئین بهایی را انکار کند، از دانشگاه تهران اخراج شد.
وی از سال ۱۳۶۴ تا هنگام بازنشستگی به مدت بیست و شش سال سرپرست بخش ایمنی شناسی یکی از معتبر ترین آزمایشگاه های خصوصی در تهران یعنی «آزمايشگاه پاتوبيولوژي مركزي» بود. او در دوران حیات علمی خویش، چهل و چهار مقاله تحقیقاتی در زمینه انگل شناسی در نشریات بین المللی و داخلی منتشر کرد.
ایشان به عنوان یکی از پنج معتمد و عضو هیأت امنای مورد تأیید دانشگاه ایندیانای آمریکا در ایران، امکان تحصیل در شاخه مکاتبه ای آن دانشگاه را برای جوانان بهائی محروم از تحصیل فراهم کرد و پس از تأسیس دانشگاه بهایی در سال ۱۳۶۶ او در مقام عضو شورای علوم پایه پزشکی و شورای زیست شناسی، شورای عالی دانشگاه بهایی و استادی دروس مختلف در حیطه های میکروب شناسی و ایمنی شناسی نزدیک به سه دهه به همکاری با این دانشگاه پرداخت.
اسماعیل قدیریان در روز ۱۶شهریور 1397، راهی سفر ابدی شد و به برادرش، دکتر پرویز قدیریان پیوست.
یادشان جاوید
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01