سید احمد همدانی در سال 1285 ه.ق در همدان دیده به جهان گشود پدرش میرزا سید ابوالقاسم صدرالعلمای همدانی از چهره های علمی و نیز طبقه اصیل و نجیب همدان بود .
قبل از تولدش یکی از منسوبین نزدیک خواب دید که قائم آل محمد در خاندانش متولد شدند، بدین جهت نام او را احمد گذاردند. پس از تحصیل علوم ابتدائیه به فراگیری فقه و اصول و کلام و حکمت مشغول شد و نزد حاج میرزا اسحق مجتهد همدان به تکمیل فقه و اصول مبادرت ورزید و کتابی در فقه بنام “مصابیح الامه فی تبیین الحل و الحرمه” تالیف کرد . پس از فوت پدر به مسند ریاست روحانی رسید و به لقب صدرالعلماء که خود حاکی از مقامات علمیه ایشان دارد ، ملقب گردید و از آن زمان به حاجی صدر معروف شد. جهت تعلق خاطر به تحصیل علم عازم طهران گردید. فلسفه را نزد میرزا هاشم به اکمال رساند و مدتی نیز در حوزه تصوف و عرفان بطریقه ی شاه نعمت الهی وارد شد و به مقام پیر دلیلی که قائم مقام پیر طریقت است رسید اما در آن راه مقصود را نیافت و پس از صحبت با حاجی کلیم موسی و عده ای از بهائیان مشغول به تحقیق درباره دیانت بهائی گردید و نهایت امر مومن شد. چندی پس از ایمان از جانب حضرت عبدالبهاء لوحی صادر و او را مامور نگارش استدلالیه ای فرمودند که بلافاصله شروع به کار کرد و نام آن را “لمعات خمس و تجلیات شمس” گذاشت و نیز به تدریس و تعلیم جوانان بهائی پرداخت و کلاس های درس اخلاق را در ایران تاسیس نمود. نفوس بسیاری در محضر او حاضر شدند . وی تا آخر حیات به تدریس علوم و تربیت نفوس مشغول بود و در اواخر ایام حیات به بیماری و ضعف بنیه مبتلا گردید، به حدی که اطبای مشهور نیز از درمان او عاجز ماندند و در سن 40 سالگی صعود نمود. مرقدش در طهران در امام زاده معصوم می باشد و اشعاری از جناب نعیم بر مزارش مسطور است . از جانب حضرت عبدالبهاء الواح بسیاری به جهتش نازل شده و او را “صدرالصدور” و “بدرالبدور” نامیدند.
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01