میرزا عبدالله دومین فرزند آقای علی اکبر فراهانی در سال ۱۸۴۳م متولد شد.
در زمانی که علما و فقها موسیقی را حرام و مذموم میشمردند میرزا عبدالله، از بهائیان تهران به تشویق عبدالبهاء که او را ” باربد الهی” خطاب کرده بود و از او خواسته بودند تا شکوه موسیقی باربدی را تجدید کند، به روشی سیستماتیک باقیمانده نغمات و آوازهای پراکنده ایران را در ردیف های منظّم جمع کرد و به عنوان میراثی گرانبها برای آیندگان باقی گذاشت. بخشی از لوح عبدالبهاء خطاب به میرزا عبدالله:
“حال تو آهنگ آن چنگ را بلند کن و سرود آن عود بزن که باربد را جان به کالبد دهی و رودکی را آسودگی بخشی، فارياب را بی‌تاب کنی و ابن سينا را به سينای الهی دلالت نمائی”.
وی با تجدید نظر در دستگاه‌های دوازده گانه موسیقی ملی ایران و ادغام بعضی از آنها با هم ، هفت دستگاه کامل و مجزا پدید آورد.
میرزا عبدالله در تهران در محله امامزاده یحیی کلاس درسی ترتیب داد که جوانان و متجددین دورش جمع شدند . ولی بر اثر تحریکات ، مخالفان به خانه اش ریختند و با شکستن وسائل تعلیم بساط درسش را تعطیل کردند. با این حال تا دم مرگ دست از تعلیم نکشید و دربستر بیماری با سه‌تار قطعاتی به‌عنوان یادگار به شاگردان برجسته خود تعلیم می‌داد. وی در سال ۱۲۷۹هجری شمسی(۱۹۱۸م) درتهران و در سن ۷۵ سالگی درگذشت.
احمد عبادی نوازنده چیره دست سه تار پسر کوچک او و هوشنگ سیحون پدر معماری نوین ایران نوه ی دختری او می باشند.
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01